Język łaciński ł_1_4_zo_30_2 (2014/15)

Sylabus

Sylabus

Wymagania wstępne

1.Podstawowe wiadomości z gramatyki j. polskiego w zakresie fleksji i budowy zdania pojedynczego

Cele

1. Zapoznanie z historią języka, alfabetem, iloczasem i akcentem.
2. Wprowadzenie do koniugacji i deklinacji.
3. Opanowanie techniki tłumaczenia zdań łacińskich i składni.

Treści kształcenia

1. Język łaciński – podstawowe informacje. Informacje ogólne: historia rozwoju j. łacińskiego, łacina jako przedmiot propedeutyczny, wpływ łaciny na inne języki. Alfabet, wymowa, iloczas i akcent w j.łacińskim. Budowa zdania pojedynczego: podmiot, orzeczenie, orzeczenie imienne, funkcje przypadków (podkreślenie dopełnienia bliższego), technika tłumaczenia zdań łacińskich.Wprowadzenie do koniugacji, nomenklatura koniugacyjna (modi, tempora, genera, personae, numeri), formy podstawowe czasownika.

2. Fleksja łacińska - czasownik
- podział na koniugacje;
- infinitivus, imperativus, indicativus praesentis activi,
- indicativus imperfecti activi, indicativus futuri I activi.
- czasownik esse i composita;

3. Fleksja łacińska – rzeczownik
- nomenklatura deklinacyjna (casus, genera, numeri);
- pytania o poszczególne przypadki, zakończenie gen. sing. jako cechy dystynktywnej poszczególnych deklinacji i podkreślenie tematu fleksyjnego;
- ogólny podział na deklinacje.
- deklinacja: I (rzeczownik i przymiotnik)
- pronomina: - pr.interrogativum; pr.personalia, pr.reflexivum i wyrażanie zwrotności w j. łacińskim.

4. Budowa, przekład zdania pojedynczego i składni ACI. Składnia accusativus cum infinitivo:
- istota składni (budowa, verbum regens, tłumaczenie);
- zaimki osobowe i zaimek zwrotny w składni A.C.I;
- accusativus duplex.

Efekty kształcenia

WIEDZA
1. Student rozpoznaje przynależność rzeczowników do I deklinacji i czasowników do danej koniugacji.
2. Student tłumaczy formy i określa je w terminologii łacińskiej lub polskiej.
3. Student rozróżnia części zdania pojedynczego, wskazuje elementy konstrukcji.
4. Student opanowuje pamięciowo formy podstawowe i znaczenia słownictwa podawanego dla poszczególnych tłumaczonych tekstów.

UMIEJĘTNOŚCI
1. Student posługuje się wiadomościami z fleksji i składni podczas przekładu prostych zdań łacińskich na język polski.
2. Podczas przekładu prostych zdań łacińskich student wykorzystuje opanowane pamięciowo słownictwo.

Metody dydaktyczne

1. wykład
2. wykład z prezentacją multimedialną
3. ćwiczenia audytoryjne: analiza przykładów zdań (metoda gramatyczno-tłumaczeniowa), praca w grupach, ćwiczenia fleksyjne, praca własna studenta
4. metody e-learningowe

Sposoby sprawdzania i warunki zaliczenia

1. ocenianie ciągłe przygotowania studenta do zajęć oraz jego pracy na zajęciach;
2. obowiązek frekwencji: dopuszczalna jest dwukrotna nieusprawiedliwiona nieobecność na zajęciach;
3. sprawdziany pisemne (od 1- 3) w ciągu semestru, trwające od 45- 90 minut, nie później niż 2 tygodnie przed planowanym zakończeniem zajęć;

Ocena podsumowująca semestr jest oparta na ocenach uzyskanych z kolokwiów oraz na ocenie wynikającej z ciągłego oceniania pracy studenta na zajęciach.

Lektury podstawowe

Salomonowicz- Górska I.„Język łaciński dla teologów”, Katowice 2006
Wilczyński S.; Zarych T., Rudimenta Latinitatis, Wrocław 1996 (i późniejsze)
Korpanty J., Mały słownik łacińsko-polski, Warszawa 1992 (i późniejsze)
Kumaniecki K., Słownik łacińsko-polski, Warszawa 1977 (i późniejsze)
Materiały własne prowadzącego.

Lektury uzupełniające

Sondel J., Słownik łacińsko-polski dla prawników i historyków, Kraków 2001
Jougan A., Słownik kościelny łacińsko- polski, Poznań-Warszawa-Lublin 1958
Korpanty J., Słownik łacińsko-polski, Warszawa 2001
Wikarjak J., Gramatyka opisowa języka łacińskiego, Warszawa 1979
Samolewicz Z, Sołtysik T., Składnia łacińska, Bydgoszcz 2000
Wielewski M., Krótka gramatyka języka łacińskiego, Warszawa 1978 ( i późniejsze)