Historia sztuki nowożytnej polskiej II (2014/15)


Sylabus

Sylabus

Wymagania wstępne

Brak

Cele

Studenci mają pozyskać wiedzę o najważniejszych zjawiskach w sztuce polskiej od XVII do połowy XVIII wieku, nabywając umiejętność rozpoznania i interpretacji dzieła w szerszym kontekście społecznym, politycznym i religijnym.

Treści kształcenia

T.1 - Przedstawienie okoliczności politycznych, społecznych i religijnych mających wpływ na trzy podstawowe gałęzie sztuki: architekturę, rzeźbę i malarstwo.
T.2 - Omówienie wybranych środowisk artystycznych, działalności fundatorów i promotorów sztuki.
T.3 - Przedstawienie korzeni polskiego baroku, z uwzględnieniem genezy twórczości działających w Polsce artystów.
T.4 - Charakterystyka twórczości najważniejszych artystów działających w Polsce.
T.5 - Zapoznanie studentów z terminologią i wiedzą szczegółową, periodyzacją, tematyką i ikonografią dzieł prezentowanych podczas zajęć, różnymi metodami analizy i interpretacji dzieł sztuki w celu określenia ich znaczeń, oddziaływania społecznego, miejsca w procesie historyczno-kulturowym. Celem wykładu jest przekazanie studentom podstawowej wiedzy o najważniejszych zjawiskach zachodzących w sztuce polskiej od początku XVI do 2. połowy XVIII wieku. Student zapoznaje się z okolicznościami politycznymi, społecznymi i religijnymi mającymi wpływ na trzy podstawowe gałęzie sztuki: architekturę, rzeźbę i malarstwo, poznaje twórczość najwybitniejszych artystów oraz dzieła o dużym znaczeniu dla rozwoju sztuki. Najważniejsze zjawiska ukazywane są pod kątem środowisk artystycznych, ale i z punktu widzenia wybranych fundatorów i promotorów sztuki. Omawiane są również korzenie polskiego renesansu i baroku, z uwzględnieniem genezy twórczości działających w Polsce artystów. Student otrzymuje wiedzę o twórczości najważniejszych artystów działających w Polsce i formowaniu się zjawisk artystycznych w kontekście społecznym, politycznym i społecznym. Prezentacja powyższych tematów ułatwia studentom przyswojenie terminologii i wiedzy szczegółowej, periodyzacji, tematyki i ikonografii dzieł prezentowanych podczas zajęć, różnych metod analizy i interpretacji w celu określenia ich znaczeń, oddziaływania społecznego, miejsca w procesie historyczno-kulturowym.

Efekty kształcenia

WIEDZA
W_1 Student potrafi rozpoznać dzieło sztuki, określić jego temat i zarysować treść w szerszym kontekście kulturowym.
W_2 Student potrafi analizować i łączyć zjawiska z różnych środowisk artystycznych.
W_3 Student potrafi posługiwać się fachową terminologią z zakresu sztuki nowożytnej polskiej.

Metody dydaktyczne

M.1 Wykład ilustrowany zdjęciami
M.2 Prezentacja multimedialna

Sposoby sprawdzania i warunki zaliczenia

Egzamin. Warunkiem zaliczenia jest udział w zajęciach i egzamin końcowy składający się z części testowej (test ze slajdów), w trakcie której student musi osiągnąć minimum 51% punktów oraz części ustnej, w czasie której student odpowiada na dwa lub trzy pytania z listy wcześniej przez prowadzącego opracowanej.

Lektury podstawowe

Chrzanowski T., Sztuka w Polsce od I do III Rzeczypospolitej, Warszawa 1998;
Karpowicz M., Sztuka XVII wieku, Warszawa 1975;
Karpowicz M., Sztuka XVIII wieku, Warszawa 1985;
Sztuka polska. Wczesny i dojrzały barok (XVII wiek), oprac. Z. Bania, A. Bender, P. Gryglewski, J. Talbierska, Warszawa 2013;

Lektury uzupełniające

Chrościcki J., Pompa funebris. Z dziejów kultury staropolskiej, Warszawa 1974;
Karpowicz M., Sztuka oświeconego sarmatyzmu, Warszawa 1970;
Kowalczyk J., Andrea Pozzo a późny barok w Polsce, „Biuletyn Historii Sztuki”, t. 27 (1975);
Karpowicz M., Sztuka Warszawy czasów Jana III, Warszawa 1987;
Kowalczyk J., Guarino Guarini a późnobarokowa architektura w Polsce i na Litwie, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” 42 (1997), s. 179–201;
Kowalczyk J., Rola Rzymu w późnobarokowej architekturze polskiej, „Rocznik Historii Sztuki”, t. XX (1994), s. 215–308.
Miłobędzki A., Architektura polska XVII wieku, Warszawa 1980;
Walicki M, Tomkiewicz W., Ryszkiewicz M., Malarstwo polskie. Manieryzm – Barok, Warszawa 1971.