Renesansowa architektura we Włoszech cz. II - Cinquecento (2014/15)

Sylabus

Sylabus

Wymagania wstępne

Ogólna znajomość materiału faktograficznego (architekci, budowle) i problematyki włoskiej architektury XVI wieku w zakresie objętym obowiązkowym wykładem przedmiotu „Historia sztuki powszechnej nowożytnej” bądź przekazywanym w opracowaniach podręcznikowych dotyczących europejskiej sztuki nowożytnej.

Cele

Przedstawienie szerokiego materiału faktograficznego (architekci i ich dzieła), dającego podstawę do ukazania i interpretacji genezy architektury włoskiego cinquecenta, przemian jej stylu, wyrażanych przez nią treści ideowych. Ma to umożliwić zrozumienie zależności wartości artystycznych od uwarunkowań społecznych (politycznych, gospodarczych, obyczajowych i in.) i ideowych (naukowych, religijnych, filozoficznych, literackich i in.).

Treści kształcenia

T.1 - Prezentacja rozległego materiału faktograficznego w porządku topograficznym (główne centra artystyczne w Italii – tzw. „szkoły”) i chronologicznym.
T.2 - Prezentacja architektury włoskiego cinquecenta jest dokonana w następującym porządku: klasycyzm rzymski 1. ćw. w. XVI: Bramante, Rafael i inni; Peruzzi i Antonio da Sangallo mł.; Lombardia i wenecka Terraferma; Sanmicheli; manieryzm Giulia Romana; Sansovino; Michał Anioł; Rzym 1550-1600; Genua, Mediolan i Piemont 1550-1600; klasycyzm Palladia; manieryzn toskański.
T.3 - Wszechstronna analiza, pozwalająca ukazanie procesów przemian form stylowych oraz programów użytkowych i ideowych. Procesy zostaną ukazane w szerokim kontekście zjawisk cywilizacyjnych i kulturowych tej epoki.

Efekty kształcenia

W_1 Student poznaje terminologię związaną z przedstawiona problematyką.
W_2 Student ma świadomość zachodzących przemian zachodzących w obrębie włoskiej architektury XVI w., koncepcji artystycznych i zna charakterystyczne ich przykłady.
W_3 Student potrafi wskazać cechy i ocenić znaczenie artystyczne omawianych zjawisk oraz pogłębia umiejętność analizy dzieł architektury i interpretacji jego form stylowych i treści ideowych.
W_4 Student rozumie problematykę w kontekście związków historyczno-kulturowych epoki oraz poznaje artystyczne i pozaartystyczne uwarunkowania architektury, a także relacje między teorią a praktyką budowlaną. Rozumie istotę takich zjawisk jak odrodzenie antyku, stosunek do natury, antropocentryzm i in.

Metody dydaktyczne

M.1 Wykład
M.2 Prezentacja multimedialna
M.3 Elementy dyskusji

Sposoby sprawdzania i warunki zaliczenia

W.1 Podstawą zaliczenia jest udział w zajęciach. Minimum dla jego uzyskania stanowi obecność na 2/3 zajęć (20 godz.), przy czym nieobecność bez udokumentowanej poważnej przyczyny (choroby, wyjazdu naukowego itp.) nie może przekroczyć 2 zajęć. Ponieważ istotą wykładu jest ukazanie możliwości analizy i interpretacji pojedynczych dzieł i ich ciągów, odczytywanie procesów artystycznych, poznanie ich pozaartystycznych kontekstów itd., a historiograficzna faktografia stanowi tylko materialną podstawę dla tych interpretacji, odpytywanie, testy czy wypracowania pisemne nie mogą być podstawą zaliczenia.

Lektury podstawowe

Lotz W., Architecture in Italy 1500-1600, New Haven – London 1995 (Pelican History of Art);
Murray P., Architektura włoskiego renesansu, tłum. R. Depta, Warszawa 1999.

Lektury uzupełniające

Wszelkie wydawnictwa z tego zakresu zwł. bogato ilustrowane.